28 października odbyło się pierwsze po letniej przerwie posiedzenie senackiej Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą. Przedstawicielki Ministerstwa Spraw Zagranicznych oraz Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji przedstawiły informacje na temat realizacji ustawy o repatriacji oraz planowanych zmian, w tym dotyczących finansowania.

Repatriacja to proces umożliwiający powrót do Polski osobom polskiego pochodzenia, które w wyniku tego nabywają polskie obywatelstwo. Prawo to przysługuje wyłącznie osobom nieposiadającym polskiego obywatelstwa, które chcą na stałe osiedlić się w Rzeczypospolitej Polskiej. Rząd RP uznaje repatriację za moralny obowiązek wobec osób pochodzenia polskiego, szczególnie tych, które doświadczyły historycznych krzywd, głównie na terenie azjatyckiej części dawnego ZSRR. Ustawa o repatriacji umożliwia powrót do Polski tym, którzy w wyniku deportacji, zesłań lub innych prześladowań politycznych i narodowościowych nie mogli osiedlić się w Ojczyźnie.

W związku z upływem czasu od wydarzeń, które legły u podstaw idei repatriacji, pojawia się pytanie o dalsze funkcjonowanie tej instytucji oraz jej aktualne zastosowanie. Krąg osób, do których była ona pierwotnie adresowana, stopniowo się kurczy, co może sugerować, że historyczny obowiązek państwa w tym zakresie jest bliski wyczerpania. Program repatriacji nigdy nie cieszył się dużą popularnością – każdego roku wystawiano jedynie około 200 wiz.

Obecnie jednak pojawia się problem związany z rosnącą liczbą fałszywych dokumentów, które są wykorzystywane w procesie repatriacyjnym. To zjawisko niesie poważne konsekwencje dla bezpieczeństwa wewnętrznego i wymaga szczególnej uwagi. Według szacunków służb konsularnych liczba osób polskiego pochodzenia, które kwalifikują się do repatriacji i zamieszkują obszary postsowieckie, wynosi około 350 tysięcy.